بسم الله الرحمن الرحیم

شما در عالم ماده هیچگاه بدون شناخت غذا نمی خورید ؛ در عالم معنا هم بدون شناخت نمی توان به روح غذا داد .

در عالم ماده شما اول غذا و رابطه ی آن را با بدنتان می شناسید ، بعد آن را طلب می کنید و می خورید و به دنبال آن هم رشد می کنید .

در عالم معنا هم شما غذای روح (قران ) را و رابطه ی آن را با روحتان می شناسید ، بعد آن را طلب می کنید و اشتیاق پیدا می کنید آن را با تدبّر بخوانید .

آن وقت به دنبال این تدبّر ، معرفت شما به آیات قران بالا می رود و .....

معرفت که بالا رفت ؛ به قران عشق پیدا می کنید و جذبه ی قران شما را می گیرد و قران خود را بر شما باز می کند .

 چون قران زنده است و هر کس که با قران مأنوس شود ، با قران زنده می شود و

 حیات می یابد و در درون باز می شود و دکمه های کامپیوتر وجودش را می یابد .

بسم الله الرحمن الرحیم

همان گونه که برای شکوفه دادن یک بذر ، باید غذای مورد نیازش را بدهیم ؛ برای باز شدن بذرهای وجود هم باید غذای مورد نیاز روح را بدهیم .

 غذای اصلی انسان و غذای حقیقی روح ، قران است و معارف .  وقتی بذر را آب دادی ، از خاک بلند می شود و قد می کشد

تا نهایتا یک درخت کامل می شود و شکوفه و میوه می دهد و تازه قرب و ارزش پیدا می کند و انسان طالب آن می شود .

وقتی تو بذر وجودت را با قران و معارف آب دادی ، روح از ارض و خاک و زمین تن بلند می شود و به آسمان قد می کشد و بالا می رود .

گیاه برای رشد کردن حتما باید در خاک رود و بعد از مدتی که در خاک ماند و فشار و گرمی خاک و نمناکی و تاریکی زیر خاک را تحمل کرد ؛

باید از خاک بلند شود تا به مرحله ی شکوفه دادن برسد . انسان برای بالندگی و به قرب رسیدن حتما باید در خاک بندگی رود و

بعد از مدتی که در خاک بندگی ماند و عبودیت کرد و با فشار طاعت و نافرمانی از نفس ، ترک محرمات کرد و عبد شد ؛

وجودش باز و شکفته می شود و خود بخود ، دکمه های کامپیوتر وجودش را می یابد

و از ظلمت و تاریکی وجودش خارج می شود و به نور و روشنایی وجودش بار می یابد .

قران می فرماید :" الله ولی الذین امنوا یخرجهم من الظلمات الی النور ........."

بسم الله الرحمن الرحیم

 گرسنگی و تشنگی را به این علت در عالم ماده قرار داده اند ؛ تا تو به نیاز بدنت پی ببری . بدن تو با نشان دادن

گرسنگی به تو می فهماند که طالب غذا است و با زبان بی زبانی به تو می گوید : به من غذا بده تا رشد کنم و زنده بمانم .

اصولا هر چیزی که در عالم دنیا و در پایین هست ، صورت برتر آن در عالم بالا قرار دارد . خداوند متعال گرسنگی

را در عالم ماده قرار داده تا ما با گرسنه شدن در عالم پایین ، گرسنگی در عالم بالا را ادراک کنیم .یعنی بفهمیم

که وجود ما گرسنه ی یک چیز برتر و بالایی است ؛ و ما باید آن غذای حقیقی روح را بیابیم .

 همان گونه که اگر ما به جسممان  غذا ندهیم ؛ از شدت ضعف بیمار می شود و به طرف

غذای کاذب می دود تا خود را سیر کند . روح هم اگر غذای اصلی و حقیقی خود را نیابد و همچنان او را گرسنه

بگذاری ؛ به طرف غذای کاذب  جسم حمله ور شده و به آن چنگ می زند ؛ و به یک سیری کاذب می رسد و

دیگر دنبال غذای اصلی و انسانی خود نمی گردد و روز به روز از انسانیت فاصله می گیرد ؛

همچنان که شما خود شاهد هستید که امروز روح بشریت به قدری تشنه و گرسنه رها شده که

متوهّمانه نه تنها به غذای جسمانی خود بلکه به غذای جسمانی دیگران هم چنگ می زند و این سیری

کاذبانه تا آنجا پیش می رود تا حیات را از دست بدهد .